Aktywny nocą, lubi piwo, wino i kolorowe drinki. Kiedy już raz się przyczepi, trudno się go pozbyć.
Nie, to nie latynoski kochanek. Kinkażu, chwytacz, potos, wikławiec, żadna z tych nazw nie pomaga sobie wyobrazić jak wygląda nasz pierwszy przyjaciel w Rio Dulce. Spotykamy go wieczorem, w bagnistym lesie położonym na brzegach jeziora Izabal koło Słodkiej Rzeki w Gwatemali. Jest tam pięknie. Do prowadzonego przez trzech przyjaciół ze Szwajcarii hostelu płyniemy taksówką-motorówką przez pół jeziora i kanał pełen opadających lian i liści. W bladym świetle jedynej latarki wyglądają jakby skrywały tajemnicę.
Nasz kinkażu Toto podobno spokrewniony jest z koalą (albo lemurem), a pachnie (lub śmierdzi) jak tchórzofretka. Szwajcarzy przygarnęli go, bo w nieznanych okolicznościach stracił długi chwytny ogon. Z czasem stał się maskotką hostelu. W ciągu dnia śpi na drzewach, a wieczorem odwiedza gości przy stolikach. Spija alkohole, w ich zdobyciu jest bardzo zdeterminowany, i zagryza je owocami.
W Rio Dulce można zanurzyć się w naturze. Na brzegach jeziora Izabal, nad którym zawisł jeden z najdłuższych mostów w Ameryce Środkowej, czekają domki ustawione na palach, ekskluzywne jachty i zwykłe hostele dla backpackersów. Wokół leniwej rzeki mieszka mnóstwo ptaków, gdzieniegdzie rosną nenufary. Wpada do Morza Karaibskiego w miejscowości Livingston, zamieszkałej głównie przez ciemnoskórych Garifuna. Jeśli w ogóle warto tam pojechać, to tylko dla jedzenia – serwują wspaniałe tapado, zupę z owoców morza (z całym krabem!), zielonych bananów i mleka kokosowego. Ekstaza.
W okolicy nie brakuje ciepłych źródeł. Jedziemy do Finca Paraiso, rajskiego rancza, gdzie z wielkiego głazu spada gorący siarkowy prysznic wprost do zakola zimnej rzeczki, w której utworzył się głęboki basen. Gdyby nie taplający się w nadmiarze towarzysze, byłoby tu całkiem błogo.
